graj dalej
lub zamknij
i wybierz inną grę w menu po lewej.
Minicykl o paronimach i homofonach cz. 1 Język polski nie jest łatwy. Problemy sprawia przede wszystkim ortografia (ach, te straszne dyktanda!). Ale zdarza się także, że zmiana jednej czy dwóch liter w słowie tworzy całkiem nowe słowo. Co kilka dni będziemy przedstawiać Wam parę słów, które brzmią bardzo podobnie, ale mają całkiem inne znaczenie (paronimy) lub brzmią tak samo, ale znaczą co innego (homofony). I mylą się nawet dorosłym!
Osiągnięcie sukcesu w postaci dobrych ocen bardzo ułatwiają porządne i czytelne notatki. Jak zatem prowadzić zeszyt przedmiotowy, aby móc z niego skorzystać i nie musieć się go wstydzić?
Najwcześniej pismo powstało w Mezopotamii, później w Egipcie. Pierwsze znaki miały za zadanie rejestrowanie wielkości zbiorów, podatków wpływających do kasy władcy (od drugiej połowy IV tysiąclecia przed naszą erą). Początkowo posługiwano się tzw. pismem piktograficznym, czyli znakami – obrazkami przedstawiającymi rzeczy, osoby, zwierzęta. Za jego pomocą nie można jednak było przedstawić czynności, imion itp. Zaczęto więc wprowadzać pismo ideograficzne, oparte na umownym przedstawianiu wyrazów niezależnie od ich fonetycznego brzmienia.
W średniowieczu przywilej uczenia się miała wyłącznie męska młodzież. Szkoły organizowane były przez Kościół (tzw. szkoły parafialne lub katedralne). Na tę epokę przypada okres rozwoju i rozkwitu szkolnictwa, a szkoły funkcjonowały nie tylko w miastach, lecz także na wsiach. Uczono pisania (kaligrafii), czytania i liczenia, łaciny, a przedmioty wykładane były w języku polskim.
Nigdy nie narzekaj na swoje dziecko. Dopiero stała niechęć do odrabiania prac domowych i czytania lektur, częste oceny niedostateczne oraz wagarowanie mogą wzbudzić twoje wątpliwości.