Po trzecim rozbiorze Polski w 1795 roku Polska przestała istnieć na mapach Europy, a szkolnictwo przeszło w ręce zaborców. Każdy z nich starał się kształcić dzieci i młodzież po swojemu, aby wychowywać nowe pokolenia posłusznych żołnierzy lub ludzi bez przyszłości. Dopiero lata 1918-1939 (okres niepodległości) to czas rozkwitu edukacji, a nauczanie stanęło na bardzo wysokim poziomie; zdać maturę było znacznie trudniej niż obecnie. Okres II wojny światowej to czas niszczenia polskiej inteligencji, aresztowań i wywózek nauczycieli, uczniów, tajnych kompletów.

Obecnie każdy młody Polak od 6 roku życia do ukończenia 18 lat zobowiązany jest do nauki w szkole podstawowej (sześcioletniej), gimnazjum (trzyletnim) i liceum, technikum lub zawodówce (tzw. obowiązek szkolny). Osoba, która ukończy szkołę podstawową, ma wykształcenie podstawowe, gimnazjum – gimnazjalne, liceum – średnie, studia – wyższe. Nauczyciele jednak skarżą się na drastyczny spadek poziomu nauczania i ogromne braki uczniów. Młodzież zaś często mówi o nadmiarze nauki, nie zawsze potrzebnej. W szkołach podstawowych (od klasy IV) w dzisiejszych czasach wykłada się: język polski, język obcy, matematykę, historię, przyrodę, technikę, plastykę, muzykę, informatykę, wychowanie fizyczne, religię (lub etykę), wychowanie do życia w rodzinie. Uczniowie klas szóstych obowiązkowo przystępują do ogólnopolskiego sprawdzianu organizowanego przez Centralną Komisję Edukacyjną. Również młodzież kończąca gimnazjum zdaje egzamin końcowy, który jest jednocześnie biletem wstępu do szkoły średniej. Liceum ogólnokształcące kończy się tzw. maturą, a liceum zawodowe i technikum – egzaminami zawodowymi i maturą. Jeśli ktoś chce kontynuować naukę, może wstąpić na jedną z licznych uczelni wyższych.