Wbrew obiegowej opinii wiedza jest cenionym atrybutem. Łatwiej i chętniej rozmawiamy z osobą wykształconą niż z  osobą, która nie ma nic do powiedzenia, bo niczego nie wie. Słuchanie ludzi, którzy posługują się kwiecistym językiem, jest przyjemniejsze niż słuchanie tych, którzy nie potrafią się wysłowić i używają jedynie wulgaryzmów.

Wśród młodzieży obserwuje się powszechną niechęć do nauki. Wielu uczniów uważa, że nie jest ona im potrzebna, że wiedzą już wystarczająco dużo. Osoby, które lubią się uczyć, traktowane są wręcz jako wybryk natury i nazywane kujonami. Nie wolno jednak wstydzić się chęci zdobywania wiedzy, nie można wyrzekać się swojej miłości do edukacji i należy pokazywać innym swoje zdanie na ten temat – pęd do wiedzy to cecha wyróżniająca, a nie powód do wstydu i zastraszenia.

Każdy chciałby przeżyć swoje życie godnie, w szczęściu i zdrowiu. Aby jednak to osiągnąć, trzeba się uczyć. Bez nauki raczej nie uda się nam zdobyć dobrego zawodu, a im więcej umiemy, tym większymi możliwościami dysponujemy. Nauka przygotowuje do dalszego życia (dzieci do bycia dorosłymi, a dorosłych do starości). Dzięki niej możemy poznawać świat i zasady jego funkcjonowania, umiemy łatwiej porozumiewać się z innymi ludźmi, potrafimy rozpoznawać zagrożenia, jakie na nas czyhają, i w porę im zapobiegać, zyskujemy awans społeczny. Ponadto jako dobrzy, wykształceni i rozsądni ludzie możemy zostać zapamiętani przez wiele pokoleń i cytowani przez nie, a jeśli pamięć o nas pozostanie, to również my pozostaniemy w sercach naszych bliskich.

Nauka nie jest potrzebna wyłącznie do zdobycia dobrze płatnej pracy. Uczymy się dla siebie, by mieć o czym rozmawiać w towarzystwie, być osobą oczytaną, poszerzającą własne horyzonty, wiedzącą więcej. Warto się uczyć, bo dzięki temu człowiek rozwija się i poznaje rzeczy, o których bez nauki nie miałby pojęcia.