Po pierwsze: gry uczą pracy w grupie i rozwijają zdolności interpersonalne. Przykładowo gra w kalambury czy karciana gra w kenta (a także bardziej skomplikowane gry fabularne – RPG, czyli role-playing games) wymagają współpracy między graczami, obmyślania strategii, planowania. A to przecież umiejętności, które na co dzień przydają się w dorosłym życiu.

Po drugie: gry rozwijają zdolności i umiejętności różnego typu. Od zdolności motorycznych (w tym pomagają na przykład klasyczne bierki i Jenga), przez liczenie (większość gier w karty) czy czytanie, po refleks, spostrzegawczość (bardzo popularne od niedawna Dobble) i koncentrację (znajdowanie par). Nie ma chyba takiej dziedziny – czy będzie to historia Polski, czy geografia świata, a może motoryzacja lub język obcy? – dla której nie można by było znaleźć odpowiedniej gry (co zresztą pozwala idealnie dobrać grę do młodego odbiorcy). Gry są także doskonałym ćwiczeniem dla wyobraźni – pozwalają dziecku wcielać się w różne role.

Po trzecie: gry uczą cierpliwości i przegrywania. Granie w większej grupie wymaga oczekiwania na swoją kolej (każdy przecież musi przemyśleć własny ruch). Poza tym nie zawsze się wygrywa – i tak jest też w dorosłym życiu. Porażka to nie tragedia, a z każdej można wyciągnąć naukę. Zawsze można też poprosić o rewanż. Niosą więc gry pewną wartość wychowawczą, uczą reguł obowiązujących w życiu i dotrzymywania umów zawartych z innymi ludźmi (tu rolę umowy grają zasady gry), nawet jeśli nie zawsze w pełni nam odpowiadają.

Dlatego gorąco zachęcamy: warto pokazywać dziecku przeróżne formy rozrywki. Książka, gry komputerowe, karty – każde z nich może być przez dziecko doskonale przyjęte i nieść wiele korzyści, jeśli tylko zostanie przedstawione w odpowiedniej formie i do niego dostosowane.