W późniejszym etapie, kiedy dziecko już jakoś sobie radzi z pisaniem i prawidłowo rozpoznaje litery, nasza pomoc powinna polegać na: zwracaniu uwagi na kierunek pisania od lewej do prawej strony i sposób pisania liter zgodny z wzorcami, omawianiu pisowni wyrazów sprawiających trudność i poprawianiu błędów, tak aby w pamięci wzrokowej nie utrwalały się nieprawidłowe obrazy graficzne, przypominaniu o prawidłowej postawie ciała i sposobie trzymania przyborów oraz doborze czasu trwania ćwiczeń dostosowanego do możliwości percepcyjnych dziecka, jego koncentracji uwagi i odporności psychicznej.

Należy przez cały czas obserwować swoje dziecko. Mimo ściśle określonego wieku na podjęcie nauki nie wszystkie dzieci dojrzewają tak samo. Zbyt wczesne próby nauczki pisania mogą powodować zupełnie odwrotne skutki. Sześciolatki nie znoszą pisania, uważają je za żmudne i nudne. Dziecko musi chcieć się nauczyć, musi rozumieć, że z poskładanych w całość pojedynczych liter można złożyć słowo, a nawet cały obraz otaczającego go świata.

Nauka pisania wydaje się dziecku mniej atrakcyjna niż czytanie, ponieważ czytanie jest bardziej użyteczne. Małe dziecko jeszcze nie rozumie, jakie możliwości drzemią w literkach i możliwości przelania na papier swoich myśli i przygód. Karanie dzieci przez narzucanie im konieczności przepisania jakiegoś fragmentu tekstu może powodować zniechęcenie na bardzo długi czas.
W dobie komputerów kaligrafowanie literek może wydawać się bezużyteczne, ale argumentem przemawiającym do naszych pociech może być chęć porozmawiania z rówieśnikami na czacie, forum czy blogu lub chociażby dowiedzenie się ciekawych rzeczy - bez wpisania interesującego słowa w przeglądarkę internetową komputer jest bezużyteczny.

A najważniejsze, co możemy zrobić, to chwalenie pociechy na każdym etapie starań, mimo że nie zawsze jest idealnie.