Wiek szkolny rozpoczyna się po ukończeniu 6 roku życia, a kończy w szóstej klasie, gdy dziecko ma około 12-13 lat. Duży wpływ na zachowanie młodego człowieka w tym czasie ma jego rozwój zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Dziecko rośnie, a wraz z nim zmienia się cały organizm, ciało podlega rewolucyjnym przemianom, z przedszkolaka staje się uczniem. Najpierw wydłużają się nogi, przez co staje się ono coraz bardziej ruchliwe, następnie tułów i twarz, dojrzewa mózg i rośnie poziom wrażliwości, rozwija się układ kostny, co powoduje wzrost sprawności manualnej.

Zmianom fizycznym towarzyszą zmiany psychiczne. Przedmiotom przyporządkowywane są określone cechy i własności, dziecko chętnie obserwuje otoczenie i zmiany, jakie w nim zachodzą. Początkowo trudna do skupienia uwaga zaczyna coraz bardziej i dłużej koncentrować się na temacie lekcji. Rozwijają się mowa, co ułatwia naukę czytania, oraz myślenie i samodzielne wyciąganie wniosków.

W życiu każdego człowieka olbrzymią rolę odgrywają emocje. To właśnie one wpływają na podejmowane przez nas decyzje i motywują do określonego działania. Również nasze dzieci kierują się nimi w szkole, domu, na podwórku. Wszystko jest w porządku, gdy te zachowania mieszczą się w normach ogólnie przyjętych. Kłopoty zaczynają się wtedy, gdy niepokój wzbudza zachowanie naszej pociechy, staje się ona uciążliwa dla otoczenia.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci i młodzieży w wieku szkolnym są coraz częstszym zjawiskiem. Mogą się one przejawiać: przewagą reakcji o charakterze negatywnym, niepokojem, dużym wstydem, upokorzeniem (gdy potrzeba bezpieczeństwa dziecka jest niezaspokojona), obojętnością i brakiem reakcji emocjonalnych (autyzmem), brakiem kontroli nad swoimi reakcjami, nadpobudliwością, zahamowaniem, agresją, różnego rodzaju nerwicami.