Jak pomóc takiemu młodemu człowiekowi? Olbrzymią rolę odgrywa przede wszystkim rodzina, a w niej rodzice, starsze rodzeństwo, może dziadkowie. Następnie wychowawcy i nauczyciele szkolni, pedagog oraz specjalista z poradni psychologiczno-pedagogicznej. Dziecko należy obserwować, oglądać jego prace, często rozmawiać z nim o tym, co wydarzyło się danego dnia, jak na te zdarzenia zareagowało, co myśli o sytuacjach, w jakich się znalazło. Należy przy tym pamiętać, że aby uczeń dobrze się rozwijał, musi być otoczony serdeczną atmosferą zarówno w domu, jak i w szkole. Gdy wychowuje się w poczuciu niepokoju, uczestnicząc w częstych kłótniach dorosłych, jego równowaga emocjonalna jest mocno zachwiana. Również tzw. wychowanie niekonsekwentne, tj. sprzeczne postępowanie rodziców, powoduje u dziecka stan niepewności, a niekiedy wręcz agresji. Częsta krytyka w stosunku do niego, nagana, system kar nawet z błahych powodów mogą wywoływać postawy lękowe i powodować zachwianie w kontaktach z rówieśnikami w szkole i z nauczycielami.

Innym typem zaburzeń, obecnie dość często spotykanym, jest nadpobudliwość ruchowa. Edukację w szkole zaczynają coraz młodsze dzieci, a opracowując plan nauki takich maluchów, nikt nie bierze pod uwagę ich potrzeby zabawy czy poruszania się. Jak takie małe dziecko ma wysiedzieć w spokoju 45 minut, w jednym miejscu, skupiając się nad książką czy zeszytem? Jednocześnie dzieci nadpobudliwe bardzo łatwo wybuchają złością, krzykiem, płaczem, agresją, trudno im podporządkować się nauczycielom, szybko zniechęcają się w zabawie czy przy wykonywaniu danej pracy, mają zmienne nastroje, są po prostu uciążliwe dla otoczenia. Do takiego problemu należy pochodzić spokojnie, starać się nie pokazywać po sobie, że takie reakcje w jakikolwiek sposób wpływają na nas. Nadpobudliwe dzieci powinny być włączane do spokojnych, zorganizowanych zabaw grupowych, należy im wyznaczać czas na swobodne wybieganie się i wyładowanie nagromadzonej podczas lekcji energii.