Zdarza się, że niektórzy rodzice dostrzegają u swojego dziecka braki w rozwoju intelektualnym. Należy wtedy w pierwszej kolejności wykluczyć problemy zdrowotne, w drugiej zaś inne zaburzenia rozwojowe.

Ze swoimi spostrzeżeniami trzeba udać się do lekarza pediatry bądź lekarza rodzinnego, pod którego opieką znajduje się dziecko. Lekarz skieruje je na badania lub konsultacje specjalistyczne. Nie zaszkodzi również opinia wychowawcy, pedagoga szkolnego, psychologa z przedszkola lub specjalisty z poradni psychologiczno-pedagogicznej sprawującej opiekę nad daną szkołą. Poradnie te są częścią publicznego systemu oświaty, więc dostęp do nich jest bezpłatny i można się do nich udać bez skierowania. Często można spotkać się z opinią, że dziecko rozwija się w swoim tempie, że chłopcy rosną wolniej niż dziewczynki, gorzej mówią itp. Jeśli nadal mamy wątpliwości, powinniśmy zgłosić się do specjalistycznej placówki medycznej diagnozującej zaburzenia rozwojowe.

Kiedy podejrzenia odnośnie do zdrowia lub rozwoju dziecka zostaną potwierdzone przez specjalistów, rodzice często walczą z szokiem, złością, bólem, obarczaniem się za to winą. To normalne, zrozumiałe zachowania i nie trzeba się ich wstydzić. Można za to poszukać rodzin z podobnymi problemami i dzielić się ze sobą swoimi doświadczeniami. Rodzic może również otrzymać wsparcie psychologa zatrudnionego przez Ośrodek Pomocy Społecznej lub w razie konieczności, gdy dziecko wymaga pomocy, która przekracza możliwości finansowe rodziny, otrzymać jednorazowy zasiłek.

Może się zdarzyć, że w stosunku do naszego dziecka zostanie wydane orzeczenie o niepełnosprawności. Zajmuje się tym Miejski lub Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Orzeczenie takie nie ma przełożenia na edukację, ale daje inne uprawnienia, na przykład możliwość uczestnictwa w turnusach rehabilitacyjnych organizowanych przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.