Umiejętność liczenia kształtuje się u dzieci dość wcześnie i rozwija przez wiele lat. Wpływ na uczenie się mają: poziom rozwoju intelektualnego dziecka, jego zdolność do nadawania znaczenia sytuacjom oraz dorośli, którzy uczą swoje pociechy liczenia obiektów, dodawania i odejmowania na palcach i w pamięci, liczenia gdzie jest więcej, a gdzie mniej przedmiotów itp. Ważne są również osobiste doświadczenia dziecka, jego aktywność, gromadzenie własnych doświadczeń metodą prób i błędów.

Wszystko to powinno odbywać się pod okiem dorosłego, który: zorganizuje sytuację, w której dziecko będzie musiało coś policzyć, pozwoli na manipulowanie w przestrzeni przedmiotami tak, aby ułatwić sobie liczenie, w razie konieczności pokaże, jak należy wykonać daną czynność, pozwoli dziecku w spokoju wykonać czynność liczenia i pochwali za trud. Aby opanować prawidłowości liczenia, dziecko musi wykonać setki samodzielnych doświadczeń i musi mieć do nich bardzo wiele okazji. Do przeprowadzania ćwiczeń nadają się niemal wszystkie sytuacje życiowe, na przykład: liczenie książek czy zabawek na półce, łyżek leżących na stole, talerzy przygotowywanych do obiadu, kupionych owoców. Podczas spaceru może liczyć mijane drzewa, przechodniów, auta, uzbierane szyszki, kasztany, kamyki. Ciekawe może być również na przykład zaklaskanie czy zatupanie tyle razy, ile się powie. Im więcej takich ćwiczeń, tym sprawniej dziecko będzie liczyło.

Na początku liczenie powinno odbywać się na przedmiotach jednorodnych, a po nabraniu wprawy i udoskonaleniu czynności liczenia można spróbować pracy na przedmiotach niejednorodnych. Doskonalenie umiejętności liczenia musi być równoczesne z ustalaniem, gdzie jest więcej, a gdzie mniej przedmiotów, oraz kształtowaniem umiejętności dodawania i odejmowania.