Tekst

Był piękny, ciepły poranek pierwszego dnia wiosny. Wszyscy cieszyli się z miłej odmiany, jaką było odczuwanie na skórze twarzy ciepła promieni słonecznych. W końcu można było rzucić zimowe ubrania w kąt i zmienić garderobę na wiosenną.

- Halo, Bułka! Szykuj łapy, jedziemy na spacer! – wykrzyknęła uradowana pogodą Maggie.

Maggie nie było prawdziwym imieniem dziewczynki – przezwali ją tak koledzy z klasy. Magda, bo tak miała naprawdę na imię, nie wiedziała, skąd wzięła się ta ksywka. Może od ulubionej bohaterki książek, którymi zaczytywała się dziewczynka? A może to po prostu angielskie zdrobnienie jej imienia? Nie zaprzątała sobie tym głowy. Najważniejsze, że przezwisko jej się podobało. Nawet jej rodzice i rodzeństwo nie zwracali się już do Magdy inaczej.

Bułka stała przy drzwiach wejściowych z opuszczoną głową. Wcale jej się nie uśmiechało wychodzić na dwór. Patrzyła tylko na Kazika, który biegał jak oszalały po całym przedpokoju, kręcąc kółka i szczekając, informując tym samym cały blok, że Jaśnie Pan Kazimierz Rudy wychodzi na spacerek. Polcia jak zwykle siedziała grzecznie i czekała na założenie szelek.

- No chodź staruszko, nie będzie tak źle – z uczuciem zwróciła się Maggie do Bułeczki – zobaczysz, spodoba ci się. Jest ciepło, dawno nie byłaś na długim spacerze. Potem dostaniesz coś dobrego!

Na słowa: „coś dobrego!” Bułeczka radośnie zamerdała ogonkiem.

- Potem głupiutki psiurze! – zaśmiała się dziewczynka.

Po 15 minutach ciężkiej walki, w końcu udało się mamie i Maggie zapakować całe towarzystwo do samochodu i ruszyć w drogę nad Jezioro Chechło. Psy niecierpliwiły się – tak bardzo chciały już hasać w swoim ulubionym miejscu! Niestety, 15 kilometrów nie da się pokonać w kilka minut, czego nie było sensu psom tłumaczyć, bo chociaż cała trójka to mądre bestie, pojęcie czasu i odległości jest im po prostu obce.

- Pola! Powoli! – krzyknęła Maggie, widząc jak jej najmłodszy pies pędzi na złamanie karku z górki prosto do wody – Przeziębisz się, wychodź na brzeg, ale już!

Polcia jednak, jak to Polcia, nie miała zamiaru słuchać swojej pani. Po kilku miesiącach wreszcie mogła robić to, co kocha najbardziej – biegać i kąpać się. Maggie nie była jednak zła, wręcz przeciwnie – z uśmiechem obserwowała, jak Pola i reszta watahy cieszy się ze spaceru. Nawet Bułeczka i Kazik, który wiele nie odbiegał od niej wiekiem, biegały i cieszyły się. Dziewczynka czuła, że jest szczęśliwa.

- Gdyby tylko mogło to trwać wiecznie… - westchnęła Maggie.

Miała powód do zmartwień. Duży powód. Ogromny powód. Taki powód, który, w przeświadczeniu dziewczynki, nie spotkał jeszcze nigdy nikogo. Nie chciała o nim myśleć, jednak, mimo radosnych szczeków, merdających ogonów i szczęścia bijącego z oczu i rozwartych, zipiących pysków swoich psiaków, to ciągle wracało do jej myśli. Jedno słowo. Siedmioliterowe słowo. Mateusz. Dziewczyna była w nim szaleńczo zakochana, jednak chłopak w ogóle nie zwracał na nią uwagi, tylko ciągle chodził z tą durną Jolką. Maggie była przez to markotna i rozdrażniona, wszystko ją denerwowało. Kilka razy nawet, bez konkretnego powodu, okrzyczała swoje ukochane psy. Do tej pory było jej wstyd, jak sobie o tym przypominała.

- Pora o nim zapomnieć… - szepnęła Maggie do swoich psiaków – Pomożecie?

Psy odkrzyknęłyby: „Pomożemy!”, gdyby tylko mogły mówić. A tak: Bułka, jak to Bułka, przybiegła z patykiem i zachęcała do zabawy z nią, Kazik, jak to Kazik, darł się wniebogłosy i chciał dawać buziaczki, a Polcia, jak to Polcia, biegała naokoło swojej pani. Dziewczyna uśmiechnęła się, znowu zrobiło jej się dziwnie lekko i przyjemnie, a ciężar, który od dłuższego czasu przygniatał jej serce, spadł i został zakopany przez hasające psy w piasku na plaży.

autorka: Anna Krupanek